ආගන්තුකයා

ශමිලාත් අවන්තිත් මමත් ඇල්පිටියේ ඉදලා කොග්ගලට එන්නේ නිදහස් වෙලඳ කලාපයේ රැකියාවට.දරිද්‍රතාවයේ හිනිපෙත්තේ ඉදපු අපේ පවුල් වල ජීවන බර ටිකක් හරි අඩු කරන්න අපිට ඕන උනා.

අපි තුන්දෙනා සිටියේ එකම බෝඩිමේ.ඒත් මීට අවුරුද්දකට කලින් අවන්තිගේ අම්මා හදිස්සියේම නැති වුනත් එක්කම අවන්තිගේ අප්පච්චි අවන්තිව රුවිනට සරණ පාවලා දුන්නා.

රුවින රැකියාවක් කියලා කරේ ගමේ මේසන් වැඩ කරපු සුගතන් බාස් ලග අත් උදව් දීපු එක.රුවින විවාහයෙන් පස්සේ අවන්තිත් එක්ක කොග්ගලට ආවේ අවන්තිගේ රැකියාවත් ඉන් ලැබුන පඩියත් එයාලට මහමෙරක් වගේ වටින නිසා.

රුවිනත් වෙලඳ කලාපයෙන්ම රැකියාවක් හොයා ගත්තා.විවාහයෙන් පස්සේ අපේ බෝඩිම අසලින්ම කුඩා කාමරයක වෙනම ඉන්න අවන්තිත් රුවිනත් දකින හැම වෙලාවකම මටත් ශමිලාටත් පුදුම සතුටක් දැනුනා.පොඩි කාලේ ඉදන් එකට ඉදපු යාළුවොඉ තුන්දෙනා විදිහට අපි එකිනෙකා ගැන හොද අවබෝධයකින් සිටියා ඒ හින්දාම වෙන්න ඇති ජීවිතේ කවදාවත්ම තිබුනේ නැති හිනාවක් අවන්තිගේ මූණේ දැන් තියෙනවා කියලා අපි දැක්කා.

රුවින අවන්තිය හොඳ ස්වාමිපුරුශයෙක් උනා වගේම අපිටත් හොඳ සහෝදරයෙක් උනා.වෙනදාට හැම ප්‍රශ්නයක්ම ශමිලත් මමත්,අවන්තිත් එක්ක බෙදා ගත්තට දැන් තමන්ගේම පවුල් ජීවිතයක් ගෙවන අවන්තිට අපි අපේ ප්‍රශ්න කියන්න ගියේ නෑ. ඒ දෙන්නට ඒ දෙන්නගේ පාඩුවේ ඉන්නදෙන්න අපිට ඕන උනා.ඔහොම ජීවිතෙ ගලාගෙන යද්දි එක දවසක් අවන්තිගේ මූණේ ලොකු වෙනසක් පෙනුනා.ප්‍රශ්නයක් තියෙන බව අපිට තේරුනත් ඇය නොකියපු නිසා අපි අහන්න ගියෙත් නෑ.ඒත් බලාගෙන ඉන්න බැරිම තැන අපිට අහන්න සිද්ධ උනා.

මුලදි මුලදී නොකිව්වත් පස්සේ ඇය අපිට මෙහෙම කිව්වා "මම අම්මා කෙනෙක් වෙන්න යනවා චායා.ඒත් රුවින කැමති නෑ දැන්මම දරුවෙක් හදන්න ඒ අපිට සල්ලි නැති නිසා. හරියට ඉන්න තැනකුත් නෑනේ ඒනිසා අපි abortion එකක් කරමු කිව්වා.අනේ මම කොහොමද ඒකට හා කියන්නේ දෙයියනේ? අපේ අප්පච්චිගේ බෙහෙත් වලටත් නංගිගේ ක්ලාස් වලටත් වියදම් කරන්නේ මම.රුවිනත් එයාගේ ගෙදරට වියදම් කරනවා.මොකද චායා මම මේකට කරන්නේ??"අවන්ති එක හුස්මට කියන් ගිහින් අන්තිමට ඔහොම ඇහුවම මට වගේම ශමිලාටත් කට උත්තර නැතුව ගියා.

අපේ ගෙවල් වල තියන ප්‍රශ්න දන්නේ අපි විතරයි.එහෙම එකේ ළමයෙකුත් හදලා ඒ ළමයට වියදම් කරන්න තරම් ස්ථාවර මට්ටමක තාම අපි නෑ. ඒත් මනුස්සයෙක් විදිහට කොහොමද කියන්නේ abortion එකක් කරන්න කියලා?මේ දෙන්නගේ පරිස්සමක් නැති කමට කර ගන්න දේවල් වලට ඉපදෙන්න ඉන්න ළමයා පළිත් නෑ.'ඕවා ඔයාලා කලින් හිතන්න තිබුන දේවල්" ඔය ටිකත් අවන්තිට කියා ගන්න මට උවමනාව තිබුනත් ඒක කියන්න මගේ දිව නැමුනෙත් නෑ.

අවන්ති කියපු විදිහට දැන් රුවිනට ඕන කොහොමහරි රුපියල් 10,000ක් හොයලා ඉක්මනටම abortion එකක් කරන්නමලු.අවන්ති ඉදියෙත් හුගක් දුකෙන්,අඬා ගත්ත ගමන්.ඇස් වලින් ඇඩුවේ නැති උනාට රුවිනත් හිතින් අඬන බව මට තෙරුනා.රුවිනට දැන් වෙනදට නැති තරම් කේන්ති යනවා.රුවින කියන්නේ යකෙක්,අමනුස්සයෙක් නෙමෙයි. අගහිග කම් වලින් පිරිල හිටපු එයාලගේ ජීවිත වලට ළමයෙක් හදනවා කියන එකත් ලොකු බරක්. ඒත් abortion එකක් කරමු කියලා අවන්තිට යෝජනා කරපු වෙලාවේ ඉදන් මට රුවින පේන්නේ අපේ ගමේ හරක් මරන මුදලාලි "නානා" වගේ.උදේ පාන්දර වැඩට යන්න එලියට බැස්සම රුවින දැක්කම මට මැවිලා පෙනුනේ අපි ඉස්කෝලේ යද්දි හැමදාම උදේට ඉනේ පිහියත් ගහගෙන මස් කඩේ ඉස්සරහා ඉදපු නානා මුදලාලිව.

වෙනදට වැඩ ඇරිලා කෙලින්ම ගෙදර එන රුවින දැන් ගෙදර එන්නේ හුගක් රෑ වෙලා.එයා දැන් හැමදාම වගේ O.Tකරනවා.නිවාඩු තියන හැම වෙලාවකම හංදියේ කඩේ බඩු කිරන්න යනවා.ඒ හින්දම වැඩ ඇරිලා ගෙදර යන අවන්ති ගෙදර වැඩ ඉවර වෙලා අපේ බෝඩිමට ඇවිත් ඉන්නවා රුවින ඇවිත් එයාව එක්කන් යනකන්.මට මතකයි අපේ අක්කා අම්ම කෙනෙක් වෙන්න යනවා කියලා දැන ගත්ත වෙලාවේ අක්කගෙයි,අපේ අම්මගෙයි, අක්කා බැදපු අයියාගෙයි මූණේ තිබුන සිරියාව. එයාල පුදුම සතුටකින් ඉදියා.අක්කා බලාගෙන ඉද්දි ලස්සන උනා. ඒත් මම අවන්තිගෙන් දැක්කේ ඒකේ සම්පූර්ණ අනිත් පැත්ත.අවන්ති බලාගත්ත අත බලාගෙන කල්පනා කරා, අවන්ති හූල්ලන සද්දේ ! ඒ හූල්ලන හීල්ලිල්ලා අපිවත් ඇදිලා යන තරම්.

සමහර සෙනසුරාදාවල් ඉරිදාවල් පෝය දවස් වලට රුවින මේසන් බාස් කෙනෙක් ලග අත් උදව් දෙන්නත් ගියා.රුපියල් 10,000ක් හොයන්න රුවින විදින දුක දැක්කත් මට රුවින ගැන ඇති වෙලා තිබුන අප්‍රසන්න හැගීම නිසාම මට රුවින ගැන දුකක් හිතුනෙම නෑ.කොච්චරද කිව්වොත් මමයි ශමිලයි අවන්තිගේ ගෙදරට යන එක පවා නැවැත්තුවා. ඒ කාමරය පුරාවට අපිට පෙනුනෙත් මහ මූසල පෙනුමක්.මේ ඔක්කොම ප්‍රශ්න අස්සේ මේ මුකුත් නොදන්න අවන්තිලගේ දරුවා දවසින් දවස අවන්තිගේ කුස තුල වැඩුනා.දැන් ඒ දරුවාට මාස 2ක්.අනේ ඒ අසරණ දරුවා ........

ඔය විදිහට මාස දෙකක් ගිහින් දවසක් රෑ වැඩ ඇරිලා අවන්තිව එක්කගෙන යන්න අපේ බෝඩිමට ආපු රුවින අපි ඉන්න තැනම අවන්තිට කිව්වා "දැන් නම් සල්ලි හරි සුදු නංගි අපි අනිද්දට යමු දොස්තර ගාවට. අනේ තව පරක්කු උනොත් ඒක ඔයාටත් හොඳ නෑ මගේ රත්තරං" කියලා.ඒක අහපු ගමන්ම අවන්ති එහෙම්මම ළග තිබුන පුටුවට බර උනා. අවන්ති වාඩි උනා නෙමේ අවන්ති පුටුවට කඩන් වැටුනා කිව්වොත් හරියටම හරි.

මට ඇහුනා අවන්තිගේ හැඩුම් හඩ .. අනේ ඒ කෙල්ල තමනගේ කුසේ වැඩෙක රුවිනගේ දරුවාව බේරගන්න දරපු මහන්සිය..!පුටුවට කඩාවැ‍ටුන අවන්ති ලඟ රුවින දණ ගැහුවා " අනේ මගේ රත්තරං අපි යමු ඇබෝශන් එක කරන්න ..මම මේ මහන්සි වෙලා මෙච්චර සල්ලි හොයාගන ආවේ මේක කරන්න නේද නංගියේ..මම දරුවෙක්‍ට අකමැත්තෙන් නෙවේ......ඒත් අපේ අඟහිඟ කම් මේ දරුවා දන්නේ නෑ නේද ??? අපි කොහොමද මේ දරුවව හදාගන්නේ ! ඔයාට තේරෙනවා නේද ??" කියා රුවින බිම බලාගත්තා..

ටික වේලාවක් හඬපු අවන්ති තමා අසල බිම දණ ඔබා සිටින රුවින දෙස බලා ඔහුගේ හිස අතගාමින් "අනේ මගේ රත්තරං රුවින අයියේ !මට බෑ මගේ පැටියව නැති කරන්න ..ඔයා මේ දරුවව නැති කරන්න කොච්චර මහන්සි වෙලා මෙච්චර ඉක්මනට සල්ලි ටික හෙවුවාද..කොච්චර දුක් වින්දාද..අනේ රත්තරං අ‍යියේ !අපි දෙන්නම හැමදාම මහන්සි වෙලා මේ වගේ සල්ලි හොයලා මේ දරුවාව ජීවත් කරමු ..අනේ අයියේ .........අපේ ආදරේ පළවෙනි සංකේතය අපි එයාට එන්න දෙමු අයියේ ....." කියා හ‍ඩමින් කියාගන කියාගන ගියා.මේ කතාව ඇහුන ගමන්ම මාවත් සීතල වෙලා ගියා..එකපාරම රුවින අවන්තිගේ කුස මත හිස තබාගන අඩන්න ගත්තා.. "නංගි අපි යමු ගෙදර" කියලා අපිට කියන්නෙත් නැතුවම යන්න ගියා.

පස්සෙන්දා සෙනසුරාදා මටයි ශමිලාටයි අවන්ති බලන්න යන්න උවමනාව තිබුනත් උදේ රුවිනත් අවන්තිත් ගෙදරින් එලියට යනවා දැක්ක නිසාත් දවල් රුවින ගෙදර ඉදපු නිසාත් රුවිනගේ මූණ බලන්න තිබුන අකමැත්ත නිසාමත් ගියේ නෑ.හවස රුවින එළියට බැහැල යනකන් බලන් ඉදලා අපි දෙන්නා ඒ පැත්තට ගියේ මොකද උනේ කියල දැනගන්න

අවන්තිගේ කාමරයට අඩිය තියනකොටම කවදාවත් නැති අළුත් බවක් අළුත් සුවඳක් අපිට දැනුනා.මීට කලින් කවදාවත් දැකලා නොතිබුන පොඩි බබෙකුගේ විශාල ප්‍රමාණයේ රාමු කරන ලද පිංතූරයක් අවන්තිගේ කාමරයේ බිත්තියේ එල්ලලත් තිබුනා......

බුල්ටෝ කඩේ කදමල්ලෙන් විතරමයි ... ඔයාට මේ කථාව කියවලා හිතුන දේවල් ලියලාම යන්න .. ඒ අදහස් අපිට වටිනවා